همه موجودات عالم امکان، آیات و نشانه هاى حضرت حق اند. هر کدام به قدر وسعت وجودى خود اسما و صفات خداى سبحان را نشان مى دهند. در آیینه وجودى هر موجودى مى توان جلال و جمال حضرت پروردگار را مشاهده کرد: هر که را حسنى بود آیینه دار روى او است.

      بعضى موجودات آیت و نشانه بودنشان بسیار محدود و ضعیف و بعضى دیگر بسیار گسترده و وسیع است. حضرات معصومان(ع) چون واسطه فیض و رابطه عام غیب و شهودند، آیینه تمام نماى اسما و صفات حضرت حق اند. در زیارت جامعه کبیره مى خوانى: «من والا کم فقد و الى الله و من عاداکم فقد عادى الله؛ هر که شما را دوست دارد، خدا را دوست داشته و هر که با شما دشمنى ورزد، با خدا دشمنى کرده است.»

      همان گونه که در آیینه مى توان صورت اشیا را مشاهده کرد، در آیینه وجود معصوم(ع) مى توان جلوه اسما و صفات خداوند متعال را نگریست. البته منظور از مشاهده حضرت حق رؤیت حسى و بصرى نیست؛ زیرا پروردگار نه جسمانى است و نه محسوس. غرض این است که انسان کامل (معصوم) جلوه و مظهر جلال و جمال پروردگار است؛ آن هم به کامل ترین وجه. از این رو، در هیچ آیینه اى بهتر از آیینه انسان کامل نمى توان حق را مشاهده کرد.

 بر این اساس امام على(ع) فرمود: «براى خداوند هیچ آیت و نشانه اى بزرگ تر از من نیست».ر. ک: نورالثقلین، ج 5، ص 491. و چون حضرات معصومان(ع) نور واحدند - و به تعبیر بلند زیارت جامعه کبیره «انّ ارواحکم و نورکم و طینتکم واحدة؛ به درستى که ارواح شما و نور و طینت شما یکى است.» - این حکم حضرت امیرالمؤمنین(ع) درباره بقیه حضرات معصومان(ع) نیز جارى است. از این رو، وجود تابناک و مقدس حضرت ولى عصر(ع) عظیم ترین آیت و نشانه پروردگار است.

      شخصى براى دیدار با امام باقر(ع) به خانه وى مراجعه کرد و پیش از اجازه ورود، به کار ناروا دست یازید. حضرت امام باقر(ع) از درون اتاق بر او بانگ زد و با سرزنش اجازه ورودش داد. مرد در محضر امام عرضه داشت: به خدا سوگند، نظر گناه آلود نداشتم؛ تنها مى خواستم بر یقین خود درباره علم و آگاهى شما بیفزایم. امام باقر(ع) پس از تصدیق سخن او فرمود: آیا مى پندارید دیوارها، چنان که مانع دید شما است، از مشاهده ما نیز جلوگیرى مى کند؟! اگر چنین باشد، تفاوتى میان ما و شما نخواهد بود. آنگاه امام آن شخص را از تکرار چنان عملى برحذر داشت. ر. ک: بحارالانوار، ج 46، ص 249، ح 40.

      امام على(ع) فرمود: دین و امام دو برادر و همتاى یکدیگرند که هیچ یک بدون دیگرى سامان نمى یابد. اسلام پایه و اساس نظام حکومتى و امام پاسدار آن است. پس اگر اسلام نباشد، هرگونه بنیادى از اساس ویران است و اگر اسلام باشد و نگاهبان و پاسدار نداشته باشد، ضایع و نابود مى شود. از این رو، وقتى واپسین حجت خدا و پاسدار دین، رحلت مى کند، اثرى از اسلام باقى نمى ماند و آنگاه که از اسلام اثرى نماند، بساط دنیا به کلى برچیده مى شود. ر. ک: منتخب الاثر فى الامام الثانى عشر،آیت اللَّه صافى گلپایگانى ، ص 273.

      امام، محورى است که حق در همه زمینه ها بر مدار او مى گردد و آن حق محورى که درباره امام على(ع) آمده است، وصف مشترک همه انبیا، اولیا و اهل بیت رسول خدا(ص) است. ر. ک: صورت و سیرت انسان در قرآن، آیت الله جوادى آملى، ص 368.

      در مورد امام على(ع) وارد شده است: «علىّ عمود الدّین؛ على ستون دین است». ر. ک: کافى، ج 1، ص 294. اگر دین باقى است، به دلیل این است که ستون و عمود آن زنده است و هیچ گونه غفلت و سهو و فراموشى بر آن وجود مبارک عارض نمى گردد؛ چرا که اضطراب و تزلزل در عمود دین مساوى است با درهم ریخته شدن شیرازه دین. در زیارت روز جمعه خطاب به امام زمان(ع) مى خوانیم: «السلام علیک یا عین الحیوة؛ سلام بر تو اى چشمه حیات و زندگى». آیا ممکن است چشمه حیات همه موجودات عالم امکان به خاطر غفلت و فراموشى دچار خشکى گردد؟ و باز در زیارت روز جمعه مى خوانیم: «السلام علیک یا عین الله فى خلقه؛ سلام بر تو اى دیده الاهى در میان خلق». آیا ممکن است دیده حضرت حق را خواب فرا گیرد؟!

      در نهایت مى گوییم: حقیقت ائمه همان ارواح مطهر آنان است که حقیقت هر انسانى به روح او است. پس کمالات مطرح شده نیز به ارواح آن حضرات تعلق دارد. جسم مادى آن بزرگان به خواب مى رود؛ ولى روح ارجمندشان بیدار است و به اشیاى مختلف علم الاهى دارد.

منبع: شوق انتظار